Her þey daha farklýydý biz çocukken; En büyük acýmýz, Bir parçasý kýrýlan oyuncaðýmýzdý mesela…
Bazen silgimizi çaldýrýp küserdik dünyaya; Ýhanet, ancak bu denli küçük bir kalýba sýðardý o zamanlar Issýz bir köþeye çöküp aðlardýk sonra…
Büyümek eriþilmez bir zevkti biz küçükken; Hemen geçsin isterdik yýllar, Bir treninin vagonlarý gibi ardý ardýna Büyüyünce daha da adam olacakmýþýz gibi bir hýrsla…
Büyüdük sonunda; Düþlerimiz de büyüdü, ama hayal kýrýklýklarýmýz da Sevgimiz de büyüdü, fakat acýlarýmýz da Çýnar olmanýn ne zor olduðunu öðrendik çýnarlaþýrken Düþmemek için nasýl da sýký sýkýya tutunduk topraða…
Çocuk olmak þimdi; Geri dönmek o pembe panjurlu dünyaya, Hayat filmini geri sarmak, Fidan olmak, filiz veren taptaze sonsuz umutlarla Artýk yalnýz uykularýmýzý süsleyen imkansýz bir rüya…
ZUHAL ERASLAN Sosyal Medyada Paylaşın:
cancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.