Yazmak sevgili , yazmak istesem de anlamayacaðýn aklýma gelince yazdýklarýmý silmek , sildiklerime yazýk demek bile zor oluyor... Zor olan sensin sanýyordum...
Ýnsan kendini tanýdýkça ne kadar da yanýldýðýný anlýyor... Tanýdýðýmý sandýðým günler gibi , mutluluk denen açlýðý yaþarken kalemi kaðýdý aklýmýn ucuna getirmediðim an kadar yanýlmýþým...
Herkes gibi birisin deyip haksýzlýk edemem sana , ya da onlara... Hak etmemiþim mutluluðu seninle , onu iyi anlattýn... Ne kadar haklýydýn ya da ne kadar hakkýmdýn hiç bilmedim...
Ýlk öpücük hikayeme son olmuþ... Zehir mi desem geçmeyen sýzý mý öyle bir þey iþte saçmalayan bir melankoli nöbetinde sevilmiþim , yalnýzlýklarýna denk bilinmiþim...
Kimsesiz , Kimliksiz , Habersiz , Nezaketsiz bir son olup , taburemi kýrýp ayak altýma býrakan senken Boynuma ilmeði geçiren oldum.
Senin suçun yok !!! Yokluðunda baþým dönüyor ... Sallanýyorum....
Yunus Özkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.