İSTANBUL SENİ (1)

Hiç
demiyor Ayrýlýk!
Hergün ölürken bir Akþam,
diriliyor Yaþam.

Ula,
Ýstanbul seni,
seni Asma Köprülü!
Minibüs-Otobüs, Tüp Geçit,
Kýçý kýrýk Trafik,
Metro, Tranvay, Tünel,
Küfr’rettikçe güzel!

Uy
demiþ biri,
biri de uymamýþ-mý-ne?
Almýþ-çekmiþ Baþýný,
gitmiþ Yaban Ellere,
Gözaltýnda Oyuncaðý.

Ula
Ýstanbul seni,
seni Eteði Çamur,
Bizans Entriikalý Gavur,
Maacýr, Þair, Berduþ, Göçmen Yataðý,
seni Devrim Kaçaðý!

"Ölem!" desende gelmiyeceðim Baþýna!
"Ýyi!" de demiyeceðim Musalla Taþýnda,
Ýmam’a inat
Aþiyan’a gideceðim,
Kafayý çekeceðim,
Boðaz’a iþiyeceðim.
Ula,
ula-ula,
ula Ýstanbul seni!


Sosyal Medyada Paylaşın: