Ýlk deðil kýyamet kopuyor sanýþýmýz Boþladýðýmýz ibadetlerin derdine düþüp Dövünüþümüz, piþmanlýklarýmýz… Ki kalkýp okþamadýk sümüklü bir çocuðun yanaklarýný sevgiyle Soframýzdan artanlarý götürmedik sokak kedilerine, köpeklerine yüreðimiz titremedi soðuða büzüþerek direnen yurtsuzlara, evsizlere. Yani bireyseldi kaygýlarýmýz Koyunduk bacaðýmýzdan asýlan Sürüye ait fakat kopuk Tek derdimiz otlamak çobanýn gözüne batmadan.
Batmamaya çalýþacaðýmýza baksaydýk… Görür müydük en güzel ibadetin sevgi olduðunu?
Bir çizgi çekiyorum düþüncelerimin ortasýna. Büyük laflar beni aþar! Ne baþkalarýna verecek kadar çok aklým Ne de örnek olacak kadar sevabým var. Yine de söylemeden duramýyor insan hissettiðini Rakamlar uçuþurken kafamýzda irili ufaklý Hesabýný tutuyorken y(t)aptýklarýmýzýn Keþkelerin kucaðýna oturasým gelmiyor. Kapalý giþe bir filmin seyircileriyken hep birlikte Þahitlik de ýzdýrap!
Sosyal Medyada Paylaşın:
deniz-ce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.