Duru

sürgün verdim bir kere kýþ eviydi dünya
bütün zamanlar kar sessizliðinde bir ikindiydi
özleyince ayak uçlarýmadek üþümem bundandý
ýrmaklarý "ayrý" yazlarýma acýmasýz bulmam bundan
sularý böyle gözüme soka soka akarak karýþýrken
güneþ ýþýklarýna...

ayrýlýðýmýn tek güleç anýsýydý yüzün
baþka bir aným yoktu hatta zaman yüpyüzündü
ölümü düþünürken hep alaysý gülümsemem bundandý
seni yalnýzlýðýmla kuþattýðým halde
ölümü düþünmem bundan
þöyle gece korkularýyla gelsen
devrik düþlerime
benimle ayný kitabý okusan
birlikte aþardýk o daðlarý
en azýndan sýradan bir ömre benzerdik biz de
týpatýp aynasýz bir buluþmak gibi
sabah baþlangýçlarýna...

seni düþündükçe
daha iyi anlýyorum kendimi
acýlarýma daha korkusuzca yaklaþýyorum
hatta ben seni düþünmekmiþim diyorum
en kendim gibi olduðum zamanlar
gözüme daha güzel görünmen bundandý
sýcacýk bir denize bakýp iç çekmek kadar
en sen gibi olduðum zamanlarýn
yaþamayý en çok istediðim zamanlar olmasý
bundan...

hep yalnýz ama hep seninle yaþadým
ansýzýn tek baþýma ansýzýn iki kiþilik öleceðim
yalana bulaþmadan içimdeki giz
kapýmýn ardýnda fýsýltýsýz
unutulmaktýr yok olmanýn baþ düþmaný
unutuldum ama yok olmadým
diyeceðim...
saatleri duru pazarlarda
insanlarýn içine karýþmam bundandý
kalabalýk yýl ortalarýnda
akþamlarý hiç konuþmamam bundan...







kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: