sana sessiz ninniler söyledim oðul tufan yüklü gecelerin sonuna doðru raylý trenler geçerdi istasyondan kaldýrýmlarýn tozunu süpürürken sabaha yürüyen ayazda bükerdi boynunu gece çiçekleri elinde tutardýn sen ýslanmýþ ayýn gövdesini
masallar anlatýrdým sana oðul uzak ufuklarýn bir gün kýsalacaðýný yaðmurlarýn yaðmayacaðýný bu mevsim zemheride kýþ olmayacaðýný ve üþümeyeceðini bahçedeki limon aðacýnýn çam gölgesinde büyürken tomurcuklarý
bana kendi gözlerinle bak oðul ýslanmýþ bir türkü olmasýn bizim yazgýmýz kurumasýn yamaçlarda güneþe bakan çehren aðarmasýn saçlarýndan tutan tohum kökleri hiçbir vakit ayýrmasýn gözlerimizi birbirine düðümlenen sözlerin üzerimize attýðý ölüm topraðý örtmek istese de bizi... biz hep umutlarýmýzý göðsümüzde büyütüp býrakmayalým ellerimizi ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ülviye Yaldızlıı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.