Hıçkıra Hıçkıra..

Yaz uzundu eskiden.
Çocuklar oyun oynarlardý evimizin önünde,
Koþturmacalar, muhabbetler,
’Aþk’lar çoktu.

’Seni seviyorum’lar azdý eskiden.
Azdý ama deðerliydi.
En azýndan deðeri bu günkü gibi,
Paçavraca deðildi.

Eskiden hiç büyümem de zannederdim ben..
Gelenlerimiz gidenlerimiz büyük kalýr hep,
Ben küçük kalýrým,
Bir evin bir kýzý kalýrým sanýrdým..

Ama sanýrdým iþte.
Hep eskiden, hep eskiden..

Büyüyormuþuz meðer.
Herkes gibi büyüyormuþuz zamanla..
Yokmuþ öyle ’hep küçük kalmak’ filan.
Yokmuþ..

Aðlamakta aþkla çoðalýyormuþ meðer..
Aþk yakýyormuþ çünkü.
Hani derler di ya büyüklerimiz bize küçükken ;
’CIS’mýþ o.
Dokunulmazmýþ..

Dokunursan da,
Sonunda böyle aðlarmýþsýn iþte..

Hýçkýra hýçkýra..



Sosyal Medyada Paylaşın: