BİR TUTAM HUZUR

I.
Uzaktan gördüm, sesin gayet sakin, aþikar,
Vuruldum sadâsýna kimi duydu, yâd etti.
Gözlerine azade bir bakýþtan ne çýkar;
Gönlüm kumral saçýnýn bir teline hasretti.

Neden ummanlar gibi hemdem çaðlayýp durdun?
Bir baþka þevkle Nuh’un batýrdýn gemisini.
Neden kýyametleri kopardýn da kudurdun?
Neden gülle þenlenip duyurmadýn sesini?

Bugün tan yeri mahzun; bugün aðardý erken,
Bugün taþlar yemyeþil bir baþkaca ürperdi.
Bir ezginin bestesi güftesinden inlerken;
Duyardým yüreðinden “Bir Tutam Huzur” derdi...

II.
Seslendim þen sesimle gülmesini umardým.
Ýki kelamdan yoksun bunca küskünlük niye?
Bir gün kalbine düþmek nasip olsa anlardým;
Anlardým neden mahzun, neden neþesiz diye.

Beklemeli vadesiz doðumunu güneþin,
Rengine resim yapmak; çizmek bütün düþleri.
Anlardým kimler hain; kimler ki senin eþin ;
Varsa gelmiþ gelmiþe resmetmek her kederi.

Marifetten irfana her gaibe hünerli,
Mutlak kudretin sýrrý: “güneþi yaran parmak”
Bana saadet için bir gülüþü yeterli;
Eteðine kapanýp, sonsuz kölesi olmak…

Sosyal Medyada Paylaşın: