Koşarken Düşürdüğüm Hayat

Koþarken Düþürdüðüm Hayat



inandým yaðmuruna senin
inandým ve hamuruyla oynadým
gece bendi, bandý aðrýlý bir gülüþ
sessiz bir erk, ve barut deli
henüz kibritimi çocukluðumdan yeni çalmýþtým
ki
yaktý beni!


o sislenmeyi iyi bilirdi
gemisini ezberleyen martýlar ahýyla
su damlacýklarýný getirirdi- güneþe
al derdi, suçlanan bir yaþamdýr
karamdan çýkan, kanýmdan
bir sözcükse yüzüm yapýþkan!

rahatsýz ettiysem, öperim,


yolu uzatana kadar adýmlarýmý kestim
hiçbir yaprak rüzgârsýz dönmez ki geri
bir bildiði olmalý doðanýn, ve sarhoþ
kaderlerin, insanlarý tokuþturduðu doðru!
mümkün deðil ki su dursun, kap þekillensin!
aþk
ne dediðini bildimmektir
çocuðun yasýdýr nem
bir üþütme eylemi düþünerek
soyup soyup yeniden dikilir
nehir kahvaltýlarý.


sýr, söylenmeyince sýrdýr
yaþadým diyebilmek için ölüm
nasýl pencere açarsan, kapamasýdýr ânlam
korkunç gölgelerin aklýma býçak saplamasý
belki de buradan!

bir harf düþün ki
kimse bilmiyor, o sensin.
senin sesinin çýplaklýðý örtüyor bütün uzaklarý
bildim, bildimmektir aþk dedimmektir
üfleyen s’ûr’u…


inandým yaðmuruna senin
tanrýyý gýdýklayan bir tek oydu…



Payanda

Sosyal Medyada Paylaşın: