Ýçinde koptuðudur kýyamet, aþkýn.
Kaybolmuþ ruhlarýn hengamesidir,
Her biri esirdir bir baþka bedende.
Gözleri yorulmuþ, soðumuþ cesetlerde.
Kýyametin adýdýr yok oluþun ellerimden,
Geçmiþe hesap bulur her aþka yeltenen.
Maziyi kucaklar, avuçlarýna döker acýlarý,
Sema anlar, yaþlardýr yaðmura zulmeden.
Kirpikler parçalanýr arifesinde kýyametin,
Sanýyor musun kýymetini bilen yok gidiþinin...
Soðuk enkaza gömülü seyreder olup biteni,
Kýyametin gündüzü söyler kaybedilenin ihanetini...
Varlýk, varken yok... Ses. Kulak duymaz.
Mana, anlamýndan yoksun. Iþýk. Göz görmez.
Kýzýla kaçar gökyüzü, zerre seyredilmez.
Vahadan bir kuyu, su bulunur, o da içilmez.
Bahattin BERKDÝNÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.