Ayaðýnda ki ayakkabýlar büyük Sýrtýnda ki kabanýn küçüktü Atkýn bile yoktu, küçüðüm Ve pek zayýftýn Yüzünü ayaz yakmýþ Sonbaharda, dalýn üstünde Son yaprak gibi titriyordun Ve pek küçüktün Bacaklarýn, incecik Gözüm sende kaldý Birþeyler geçti aklýmdan Unuttum, tutamadým Yanýnda ki, baban dý Sýrtýnda, paltosu yok Yaþý daha genç Lakin kýrkýný geçmiþ ti görüntüsü Ayaz onuda kavurmuþ Hayatýn tüm yükü omuzlarýnda Onu bir hayli yormuþ Öyle bezgin ki yüzü Böyle dünyanýn ben...Der gibiydi Gözleri bomboþ Kararsýz, umutsuz Neden yaþýyorum ki der gibi Elini tuttu, kenara çekti seni Hani benim önümdesiniz ya Hani buralar sadece bizim gibilerin ya Üstelik dilenmiyor du O kadar giyinmiþliðim de Üþüyor, donuyordum Habire atkýmý çekiþtirip Yüzümü örtüyordum Siz o durumda Bense böyle Hiç birþey yapamadým Bu halimle üþüdüðüme Atkýmla seni sarmalamadýðýma Donup kaldýðým için Kendimden utandým. Nazlýgelin
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazlıgelin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.