Öyle İşte...

Ýki adým öne çýkýyorum mutluluða gönüllü olarak
Hayat geri itiyor beni
Ayaklarým piþman gittiðine,
ayaklarým dermansýz

Bir yol çizdim kendime
Umuda yoldaþ,acýlara ýrak
Ama yürümeyi unuttum

Adým kadar iyi ezberliyordum her gün doðumunda gülmeyi
Sonra aynaya geçip bakýyordum kendime
Hani ‘aþk’ yoluna çýktýðýnda afallarsýn ya
Rotaný kaybedersin
Ýþte benimkisi de tam olarak bu

Mýh gibi aklýma kazýdýðýmý sanarken ben
Aynada hep ezberim þaþýyordu
Afallýyordum iþte…

Ve içimden yalnýzca aðlamak geliyordu
aðlýyordum ,
Gözyaþlarým yanaklarýmý yakarak düþerken dudaklarýma
Ben sadece aðlýyordum iþte

Eski zamanlarýn siyah beyazlýðýnda bir mektup oluyordum kimi zaman
Ýçim duyguyla çoþkun bir deniz gibi taþarken
Dýþým yýkýk-dökük
Ve avuçlarýna alan herkeste parçalanacaktým
Okuyan yara alacaktý,avuçlarý kan dolacaktý

Kimse cesaret edemediði için de ben hep siyah-beyaz kaldým…
Hep eski…

Sonra yalnýzlýðým;

Benim hem en sadýk dostum
Hem en azýlý düþmaným…

Benim yüreðimden çýkýp,
odamýn duvarlarýna çarpýyordu her gün her gece
Sonra yine yüreðime dönüyordu
Bazý zamanlar gidiþine seviniyordum
Çoðu zamansa aradýðým tek þeydi yalnýzlýðým
Çünkü o benim tek arkadaþýmdý…

Pencereler yaðmuru içeri alýyordu
Aslýnda biliyorum yardým ediyordu bana
Çünkü yaðmuru benim gözyaþlarýma arkadaþ sanýyordu

Yüzümün çizgilerini en çok fýrtýna belli ediyordu
Soluyordu yüzüm,
Çiçek bahçesine deðen ayaz gibi
Ama aynalar bile bu kadar net göstermiyordu beni

Kirpiklerimin gölgesi eðiliyor yüzüme
Yüzümde gözlerime yer kalmýyordu çoðu zaman
Sýrýlsýklam yüzümde
Fýrtýna bile yer bulamýyordu bazen

Hayat da hiçbir zaman sevmedi beni zaten
Ben ellerimi uzattýkça o itti
Ben mutluluða gönüllü oldukça ayaklarým geri gitti

Bu yüzden yürek hep buruk kaldý
Ben de hep aðladým iþte
Payýma hep acý düþtü,gözlerime hep yaþ
Yüreðimde hayata dair koyu bir telaþ

Bende hep yandým iþte…


Sosyal Medyada Paylaşın: