MEKTUP...
Karanfil renkli gecelerim vardý benim
Diye baþlamak vardý bir þiire….
Yapamadým yazamadým seni sana
Mýsralarým kör bir düðüm
Kurur boðazým
Karþýmda Marmara yüzerken martýlarýmla
Deniz çalkantýsýyla çekildi anlatamadým
Kýyýlarda kumlar bir de eski ayak izleri
Kumar oynar yakamoz sarhoþu düþler
Ve denizde uyuklayan ay sessiz
Geceye inat bir IÞIK yýldýz
Kývýlcým çakan þarkýlar
Çeker þimþekleri kendi göðsüne
Yanar þehirler
Solukluðundaki lambalar altýnda gezer insanlar
Ve vurgun yer balýklarým sol yaným gibi mavide
Sað tarafýmda saðýr sessizliðe bürünmüþ bir yalnýzlýk
Karanlýk örtemezdi türkülerimin dudak kenarýndaki ýslaklýðý
Kalabalýklaþmaya baþlarken içimdeki tenhalýk
Odalar sarý kurusuyla solardý duvarlarýmda
Suskun begonyalar bir de sarý sardunyalar
Ölüp ölüp dirilirken çatlak topraklý saksýlar
Onlarda ben kadar seni sevdiðini anladým
En fazlada saymadýðým fesleðenlerindi
Senden sonra seni sevmelerime üzülen
Kýþ öncesi üþümeler tutar balýkçýlarý
Uzak karalar özlem üretir tükenirken umutlar
Fýrtýna eserken inerdi yelken
Yorgun kayýklarýn kürekleri düþerdi denize
Erguvan kokardý karþý rýhtým
Dilim kurudu kabarýrken ortasýndaki deniz
Boðulmadan yaþamaya çalýþýrdý içimdeki hayat
Aklým fikrimle gezinirken en ücra yerlerde
Durdum, tökezledim, boynumdaki kalan nefesinle
Þimdi sakýn gelme alýþtýðým iklime
Sen hep kal olduðun yerde dondurulmuþ zamanda
Ki þimdi gelirsen bozulur çözülür aþklarýn büyüsü
Eskiliðin tazeliðini korumak en güzeli yaþatýrken seni
Karanfil renkli gecelerim vardý benim
Diye baþlamak vardý bir þiire….
Belki seni gerçekten sevseydim þiirler bile yazacaktým
Hem de demimde hem de demin gibi
Ama olmadý yapamadým yazamadým seni sana….
Ama sana dair uzun mektuplar biriktirdim
Belki ki kim bilir eline geçer diye bir gün….