Tek baþýna gidilen bir yolculuðun ortasýnda
ayaðýn takýlýp da tökezlediðinde
küfredemiyorsan,
kendi karanlýðýndan korkuyorsundur.
Yolculuðunun en yorgun yerindesin.
Tutmak istemiyorum ellerinden.
Gece yolculuðu kendi tercihindi,
güneþi aydýnlatamam.
Karanlýk gizlesin seni, izlerini yaðmur,
Kaç, kaça bildiðin kadar!
Nereye kadar kaçarsýn?…
Bence,
Aklýný baþýna devþir
ve özgürce küfret,
hazýr böylesine meçhulken…
Avuçlarda bereketlenen,
uçsuz bucaksýz gelincik tarlalarýna,
korkmadan bakamadýlar,
rengi karanlýk gözlükleriyle,
cesaretleri bir nebze kýrýldý.
Bir nebze daha sen gelince kýrýlacak…
Ortaçaðýn karanlýðý puslu
Puslu havalardan hep ürpermiþimdir.
Altý satýrlýk aydýnlýðýn koynuna
Kendini savur hiç düþünmeden
Gör, bak,
aklýn ve bilimin dengeleyiciliðinde
dengeni kuracaksýn…