öyle bakma gözlerime. Hançer yarasýdýr ayrýlýk
her an bir kez daha saplanýrken acýn acýma
hainleri güldürecek acýkmalarýmýz uzar sofrada
öyle sair eder ki yorgunluðun üzerine mevsim
ezilir en ufak tanesine kadar inanç tohumlarý
bilsem, bir çareye çýkartýrým tüm umutsuzluklarý
görürüz, bir vaktin en uzun anýna kilitlidir gönül
boðazýmýzda düðümlenirken o eski aþk þarkýlarý
dumanýnýn ortasýný yararken bilge bir tanga
bakarsýn ki ölüme inandýðýmýz sessiz günlerin
en yapayalnýz saatlerinde dünyaya ihanet ederiz
yaþamak denen þeyin bir hiç kalacaðýný bilerek
þu dört duvar inandýrsýn ki seni, boðuyor mikroplar
iyi bakterilerin aceleyle meleklere tutunduðu an
benim ellerimi tutan þeytanlarý iðneyle deliyorum
öyle yalnýz býrakýyor ki sensizliði tadýp, var olmak
bir kaydýraktan kayarken aðý yýrtýlmýþ çocuk gibi
deli ediyor beni o þýh çehresiyle irtifasý yüksek ahlar
giderek bizde küçülüyoruz, darmadaðýn saçlarýmýzla
sen en olunmayacak zamanda pulsuz mektuplar
ve ýlýk nefesinle gözlerin neden bu kadar güzel
ve de unutulmuþ aþklarý yaþayan vedasýz akþamlar
yazarken nemli ve kan kokacak parmaklarýnla
gözlerimi inleyen nefesimin intihar kýsýklýðýnda
bahtýna hep ’vav’dan sonrasý düþen masa örtüleri gibi
inceldiði yerden düþüveriyoruz derin sýzýlarýn kucaðýna