I. netameli her gece, her gece cinnet/ teb’a aðýr uykulu gece eksik eksik kalýyor insan yada çocuk çünkü her karanlýða kalan, eksiliyor durmadan kerpiç dam rüzgarý gibi suyun nabzýna sýçramýþsa kan aldanýþ var karanlýktan sýzan cansýz ýþýða oysa afakan! üþüyen kandilin sararmýþ sessiz çýðlýðý/ kopan boran...
II. netameli her gece, her gece cinnet/ teb’a aðýr yaralý yaþanmýyor özgür/ çünkü erken yaþlanýyor insan boþa dönüyor mevsim,boþa akýyor/ kývrýlan nehir, coðrafyasý þirret çocuk çýplak, çocukluk keder kavruluþunun tuzunda büyüyor isyan kanser kokuyor her aðýz, kanser açýyor/ sýzan her cansýz ýþýðýn gölgesinde... üþüyen kandilin sararmýþ sessiz çýðlýðý/ kopan boran Sosyal Medyada Paylaşın:
Serdar Erdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.