Giderken býrakýlan yanlar vardýr, Peronlarda, Son kez kenetlenmiþ eller, Titreyen dudaklar…. Adýmlar öne gider ama yürek geriye… Gözler hep kýsýk bakar, Çimen gözlere de kýraðý düþmesin diye.. Otobüs kornasý ayrýlýk çýðlýðý gibi çalar, Cam kenarý öpüþler baþlar….
Bir onun gözlerine bakarsýn, Bir uzaklara.. Ve otobüs camýndan bakýlýr, Sahte gülüþler, Ýç yangýlarý içinde….
Öyle derin nefesler alýrsýn ki, Camýn buðusu girer araya…
Yüreðin “ GÝTME” diye feryat eder de, Diline ister istemez “GÜLE GÜLE” sözü deðer… Sancýlý yüreklerin son gayreti ellere düþer, Ve avuç içine sýkýþtýrýlmýþ hasretle son kez el sallarsýn, Cama vuran yar suretine….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aşkın YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.