ÇÜNKÜ İNSAN

çünkü insan,
üþümedikçe ýsýnmayý aklýna getirmez.
acýkmadýkça yemek yemeyi,
ve susamadýkça su içmeyi.
çünkü insan;
kaybetmedikçe deðerini anlamaz bir þeyin,
ya da kazanmadýkça.
sevmeyi sonra sonra öðrenir,
sevmenin sýrrýna vardýðý zaman.
çünkü insan;
sevmeyi de bilmez aslýnda,
sevilmedikçe.

özler insan,
özlemeyi bile.
özledikçe anlar,
sevmenin ne demek olduðunu.
çünkü yuvarlaðýn köþesi yoktur.
çünkü suyu sevmez bir kedi.
çünkü insan;
özledikçe yaþar,
yaþamayý özledikçe.
çünkü insan bu;
sahra çölü kadar kalabalýk,
istiklal caddesi kadar yalnýzdýr.

daðýnýk saçlarý,
týrnaklarý uzun.
þarkýsýdýr çalan bu,
yorgun ruhumuzun.
çünkü insan, yorulur.
akar bir nehir gibi,
bir denize.
sonra durulur.

hadi tut elinden yalnýzlýðýnýn.
bir ses gibi düþün boþluða.
çünkü hiçbir insan;
cesaret edemez,
yalnýzlýk olmadan,
uzun bir yolculuða..



Sosyal Medyada Paylaşın: