HOŞÇAKALIN

Düþ bitiði bir yerdeyim
umudun düþtüðü andayým
hoþçakalýn

kapansýn gözlerim
açýk olsa ne fayda
çabalar hep boþuna
yorulmak tarifsiz
beden artýk iflasta

yýkýlsýn þehirler üzerime
çözülsün öte taraf sýrrý
bir kere gidince dönmemek lazým
hoþçakalýn

susuzluktan ölmüyor çöller
denizler güneþle kurumuyor
lakin
çok üþüdüm ve sarýnamadým
buz devrimi iþte o halt etmiþ

çökmeye hazýrlanan bir binada
biten her imdat çýðlýðý
karþý taraftan açýlmayan
o meþhur cevapsýz çaðrýlara eþ

tükensin ýþýklarda
karanlýktan kaçan namert
yeterler artýk mümkünsüz
uzunca kalmanýn yok faydasý
sýkýldým iþte
eyvallah herkese

bunalmanýn kapýsý hep aralýk
açýl dedim mi anahtarsýz
bir kere gidince dönmemek lazým
sevenden sevdiklerimden geçmiþim
eyvallah herkese

tek tabanca gidiyorum
dönülmez o yollara
geçilmez ve varýlmaz sanýlanlara
bir keþkem vardý onu da alýyorum
düþürdüm cebimden sabahlarý
geceye varýyorum

giderken son sözüm
hoþçakalýn.

( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın: