Savur saçlarýný ayrýlýk,
ve doldur bütün hüznünü delinmiþ ceplerime.
Kefenleniyor gözlerimde sevgi, vefa
bir de kimliksiz aþklar.
Suçlamamak için ellerimi,
tuzlu yaðmurlarla suluyorum artýk karanfilleri.
Herþeyi býraktým kendi haline,
benden bu kadar.
Dün gece uykumda,
baþucumdaki beyaz mermere,
ölüm tarihini yazdým.
Leyli bakýþlarýnýn ýþýðýnda,
sen Züleyha,
sen Zühre’ydin.
Yalanlarýn ve savaþlarýn tozu uçuþuyordu sokaklarda,
ve bulanýktý þehirler.
Hangi ülkenin yörüngesine kýrsam raylarý,
yaralý kuþlar doðuruyordu gök ana.
Evren can pazarý,
aç mezarý
mahþer-i alem.
Ve ben Yusuf kadar yaralýydým,
çünkü kan emanetti aþka.
sen..
sen yalnýzca aðladýn!
Bazen uzun ve sýkýcý nöbetlerdeyim,
damarlarýmdan kalbime uzayan huzursuz hudut boylarý.
Hissetmiyorum bazen kan sýzdýran,
býçak yaralarýmý..
Ve bazen bir sýtma tutuyor her elime kalem alýþýmda,
gecenin mahremine dolanýyor karanlýklar,
parmak aralarýmdan su gibi akýp giden bir hayatý yazýyorum.
Günler selamsýz,
geceler karabasan.
Ah ulan yine dudaðýmdan damlýyor keþkelerim,
ve beynimi kemiren belkilerim.
Yine tek tek dökülüyor yapraklar gitme vaktinin aðlama mevsiminden
zulasýnda solgun,
ve soðuk uykularda sancýlý sözler.
Rüyalara daha bir sarýlýyorum,
büyütmek için kirpiklerimi yeniden,
senli günlerin tebessümüyle.
Resimlerini kaldýrdým o cok sevdiðin mor sandýða,
ölümsüz bir uykunun kollarýna.
Fakat duvarlardan silinmiyor kokun
genzimde soluyor lavantalar,
nefesimde söndürülmüþ izmarit gibi.
Ve yüreðimin saçaklarýndan süzülüyor senli anýlar
seninle yaþadýðým her an,
þimdi sensiz matlaþan düþlerimi süsleyen,
pýrlanta parlaklýðý.
Kamaþýyor aynalarda bakýþlarým,
orada mýsýn halâ diye gözlerime bakamýyorum.
Karanlýða saklanýyor kalp atýþlarým.
Bir Anka’nýn kanatlarýnda baþýmý yaslayarak aya,
ve seni anlatarak esmer yýldýzlara,
yakar kendimi ve serperek yaralarýma küllerimi,
gözyaþlarýna karýþýp yeniden doðarým...