******* Burnundan çýxarýb da aðzýna qoyan çocuq kimi bir þey bu dünya. Aðlar,dərdini bilməzsin. Təkcə acýlara aðlamaz, umduklarýna da aðlar, umduklarýný bilməzsin ki. Sənə baxar və gülər, ama sənə yox, səndən arxada üzünə açýlan kendi dünyasýna gülər. Sanki,üstündən köpək pisliyi asýlmýþ bu çocuðun. Nazar dəyməz belə. Ölüb də getsəydi,barý... Nimdaþ çəkmələrini geyəsi ayaqlarmý yox. Bir çocuq bu dünya- Tanrýnýn sakat çocuðu. ...Körpəliyindən tanýram onu. Doðuþdan günah içində. Heç sevmədim kendini, babasýný da sevməzdim- Þaban demiþ. Altýný təmizlərdim, burnunun çöpünü aðzýmla üflərdim. Babasýz,anasýz bir çocuqdu. Tanrý atýb getmiþdi üstümə. Böyüyər anlar,dedim. Nə böyüdü,nə anladý, elə çocuq kimi də qaldý.
Büün oyunlarýmý onunla oynadým, gizlənpaçdan tutmuþ qovdu-qacdýya kimi. Ýlk dəfə o yumdu və...tapdý. O gündən mən yumuram ama,tapamýram. Qovdu-qacdý da öylə, hep mən qovuram. Bircə dəfə tuta bilseydim deyirəm. Elə bil yeldən qanad taxmýþ, mənim ayaqlarýmsa çamura batmýþ týsbaða ayaqlarý kimi. ...Kub daþlardan qat-qat evciklər yapýram hər axþam boþ vaxtlarýmda. Ama,bir türlü son qatlarýný yapamýram. Sanki,umutlarým da ölüb gedir son qatlardan düþən daþlarýn tappýltýsýnda.
Sonu olmayan þeylərlə uðraþmaq,əslində çocuq oyunu, elə dünya kimi. ***
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vahid Sabah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.