Kulaðýmda çok eskilerden kalma bir name
Piyanonun her týnýsýnda içim ürperiyor
Zaman bu kadar mý eskidi?
Camda nefesimizin buðusu damlacýklaþmadan
Soluvermiþ ömür çiçeklerimiz
Karþýmda yaþlý gözler ile oturuyorsun
Masamda bir fincan filtre kahve
Her yudumda boðazýmý yakarak acý veren
Ama buna raðmen çok sevdiðim
Týpký senin verdiðin acýlara raðmen seni seviþim gibi
Sahi neden seni bu kadar seviyorum
Yýllar acýlara baðýmlý mý etti beni?
Bakýyorum da
Mutluluk ne kadar az göstermiþ bana yüzünü
Hani derler ya
Kimine kepçe ile bana ise kaþýðýn sapý bile fazla görülmüþ
Bir gün benim sokaðýma uðrayacak diye beklerken
Saçlarýmý aklar sarýverdi ama mutluluk hiç gelmedi
Hem biliyor musun
Ben artýk umudumu kestim
Bundan sonra gelse neye yarayacak
Yine suskunsun
Ama doðru sen sadece haksýzlýðýný bastýrmak için konuþursun
Artýk suçlama yok, hak yok, mücadele yok
Düþüncelerim kayýp bu aralar
Bin bir yalana sarýlýp alýnmýþ aklým baþýmdan
Elimden alamadýðýnýz tek þey
Gözlerimden süzülen çaresizlik yaþlarý
Oysa
Çaresiz de deðilim
Deðilim ama sanýrým yarýnlarýmý silip attým
Heybesine umutlarýmý ve hayallerimi koyarak
Odamýn loþ ýþýðýnda elimde resim
Geçmiþte mutluluk sandýðým biz
Ne kadar saf ne kadar aldanmaya hazýrmýþým
Gözüm kapalý sana adamýþým ömrümü
Þimdi
Seni gönderme arifesinde
Ellerimde kalan sadece kocaman bir hiç
Verdiðin onca söz vardý
Hiç birini tutamadýn tutmadýn
Bavulunu hazýrladým kapýnýn arkasýnda
Asma yüzünü bunun mimarý sendin
Hatýrlýyor musun ilk elimi tutuþun
Bana seni seviyorum dediðinde kýzarýþýmý
Ve senin üzerine hiç bir papatya koklamam deyiþin
Evet papatya koklamadýn
Ama kokladýðýn güllerin dikenleri þimdi seni kanatýyor
Oysa ben deðil miydi seni sen eden
Kendi ömrümü hiçe sayarak
Sarp kayalarda önünü açmak için
Ayaklarým kanayana kadar yürüyen
Yok olmayacak
Sen ve beni ikimizde gömelim mazinin tozlarýna
Hadi yaþlý gözlerle bakma yüzüme
Al bavulunu aç kapýyý ve git
Dur
Gitme
Dur
Parmaðýmdaki alyansý unutmuþum
Onu da al daha fazla yakmasýn öldürdüðün yüreðimi
Hadi þimdi git ....