Söyleyemem Söze dökemem Bedene sýðmaz Gözle görülmez. Hem Söylemeye kalksam Her aþýkýn söylediklerinden farklý olmayacaksa Neden söyleyeyim? Öyle kolay deðil üstelik. Duygularým cennette; Dile gelir, söz olursa kovulur cennetten, Fanileþir bedenlenir. Ve her beden ölümlüdür. Oysa þimdi özgür Ve sonsuz. Ne bir bakýþa Ne bir gülüþe Ne dokunuþa muhtaç büyümek için. Ne iknaya, ne inkara; kanýtlanmak için. Ne ihanete alet, Ne sadakatle hapis. Ne umut fakiri Ne beklenti sabýrsýzý.
Yürek rahminden doðurdum onu Besledim, anlam yüklediðim Ama belki de anlamsýz bakýþlar, hayaller, sözlerle. Büyüttüm imkansýzlýklar Çaresizlikler, özlemler ve acýlar harmanýnda. Sonra Anlam verdiðim bedeni soydum üstünden Saldým özgürlüðe. Korudum onu cisim olmaktan Baþkasýna muhtaç olmaktan Bana muhtaç olmaktan.
Ýþte söyledim. Ama ben bile acizim; kendi içimden çýkan Hiç bir yüreðe sýðmayan Ve artýk beni besleyen Beni taþýyan Dahasý Beni ben eden bu duyguyu anlatmaktan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
şairziye Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.