Bazen her sesi her sözü unutasý’m var. Duymamak istiyorum insanlarý. Yalnýzlýk istiyorum kýsaca. Bir gün boþ bir odaya geçip tavandaki örümcek aðlarýný sayacaðým. Saymam bitmeyecek. Ve saçým sakalým birbirine karýþacak. Çýksam sonra o odadan banyoya girsem. Aynayý silip yüzüme baksam bir kere. Unuttuðum yüzüme baksam bir kere. Sonra saçýmý sakalýmý kesip çýksam sokaða. Hava soðuk olsa, Birde gece. Ýnsanlarý arýyor gözüm. Yoklar ortalýkta. Loþ bir ýþýkta dikildim. Rüzgarlýydý hava. Yüzüme bir gazete yapraðý çarptý. Gazete yapraðýnda: "Ýnsan, insan olmayý bilene dek sokaða çýkmayacak" yazýyordu. Garip! "Öðrenmek istese çoktan öðrenildi" demek isterdim. Ta ki duyaný’m yoktu. Yalnýzdým yine yalnýz oldum. Yalnýzlýk bende tekrarlanacak bir þey oldu. Gidip yine sayayým tavandaki örümcek aðlarýný. Hadi Allah’a ýsmarladýk.
"Yalnýzlýk paha biçilemezdir.Çünkü satýn alacak kimse yoktur."
Barýþ Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
baris78 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.