hiç eskimediðinden belli
ne çok sevmiþsin fikrimin ince gülünü
dinlerken kapýldým duygu sellerine
girdabýnda döndüm, ben de çok sevdim
sana dair yaþantýlarýn
her ayrýntýsýný bilemem
lakin
ahde vefanýn tiryakisiyim
zaten
yaðmurlarý nazlý, ayazý sertti
benim için bundan böyle on kasýmlarýn
kara bulutlarý baþýma biraz daha yakýn
zira
bir anne gibi deðer verdiðim
öðle vaktini çalan zillerde
vedasýz göçtü bu dünyadan
hakkýmýz helaldi elbette
neylersin, iki yüzlü madalyon
yuva kuruyordu, baþka bir candan caným
aðlamakla gülmek arasýydý gözlerimin sisleri
eðlencesine icabette bu akþam
geri geri gidiyordu ayaklarým
belli ki
kalbi sýzlýyordu benim gibi
þu mekanýn duvarlarýnda yankýlanmýyordu
dil ucuyla söyleniyordu evet sesi
kalem þaþkýn yalpalayan gölgesinden
hayat devam ediyor, her þeye raðmen
alýþmaktan baþka yegane çare nedir
kaçmak ne mümkün
daðlarýn bile çekemediði yüklerden
10.11.2012-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.