HÜZÜN PRENSESİ

ey kocamýþ istanbul
har hurun içinde kaybomuþ gülümsemelerin
yorgun bir geceyi kucaklarken düþlerim
sessizler þehrine yaðmur yaðýyor
ýslanýyor nice umutlu kirpik
ey sevgili, hüznümün prensesi
þimdi birer örs ellerim
yalnýzlýðýn çekiciyle hasreti dövüyor
büyüdükçe büyüyor gözbebeklerim
azaldýkça ufukta aþkýn ýþýðý
zamanýn kaçmýþ ilmeði takýlýyor gençliðime
sensiz, sökülüyor boydan boya ömrüm
çýnlayýp duruyor kulaðýmda hala
rüzgara teslim ettiðin son sözlerin
ey sevgili, yüreðimin ezberbozan kuþu
öksüz koydun bu kentin çalý çýrpýsýný
kanatlarýnýn gölgesini görmeyen sokaklar tatsýz tuzsuz
her yaný sulara teslim olmuþ bu kent
baþtan aþaðý çöl, kupkuru susuz



ALÝ RIFAT ARKU
10/11/2012
ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın: