Ah bir sýcak yuvam olsa benim de,
diðer çocuklar gibi.
Akþamlarý top oynadýktan sonra,
açacak bir kapým,
yatacak sýcacýk yataðým,
ve yanaðýma ýlýk bir öpüþ
kondurarak,
-Ýyi geceler yavrucuðum!
diyerek,
yorganýmý üzerime örten bir babacýðým.
Ah bir sýcak yuvam olsa benim de,
Hani babacýðým olsun demiþtim ya az önce,
bana kýzsýn baðýrsýn isterse,
hatta kulaðýmý çekip, dövse bile razýyým,
hatta harçlýðýmý kessin isterse,
vitrinde çok istediðim,
Fenerbahçe formasýný almaktan
vazgeçsin, razýyým.
Yeterki yanmda bir anacýðým
ve gölgesiyle kuþatan babacýðým olsa.
Þimdi benim umutlarým,
bu yatakhanenin,
demirden karyolalarýna baðlý,
nasýl da özlüyorum,
hiç tanýmadýðým ve
sahip olamadýðým anne ve babamý...
Ah bir sýcak yuvam olsa,
annem sofaramýzda,
eliyle yaptýðý börekleri kýzartsa,
yanýna da dumaný üzerinde çay.
Nasýl da sevgiyle sarýlýrdým boynuna?
Anneciðim,
ellerine saðlýk diyerek,
diz çökerdim ayak ucunda,
her karným doyduðunda.
Ah bir sýcak yuvam olsa,
Kardeþlerim dönse etrefýmda
halka halka,
odamdaki rafta;
boy, boy oyuncaklar
ve masamda boyama kitaplarý...
Bilgisayarýmýn ekranýna,
kalpler donatýp renk renk boyasam.
Diðer çocuklar gibi,
sokakta oynarken,
soðuktan üþüsem,
yanaklarým al, al olsa...
Anacðým kapýya çýkarak,
üþüyeceksin a oðlum diye
korkuyla baðýrsa!
Sonra yanýma gelerek,
üzerime hýrkamý sarsa...
Ah bir sýcak yuvam olsa,
Pazar sabahlarý,
ben burada çok üþüyorum,
biliyor musunuz?
Soðuktan deðil,
yalnýzlýktan.
Ana eli deðmedi
benim hiç saçlarýma,
þefkatle dokunmadý,
babacýðým ateþin var mý diye alnýma...
Biliyor musunuz?
O sýcacýk bir çift göz
deðmedi
bakýþlarýma.
Siz hiç pazar ve bayram günlerinde,
terkedilmiþliðin acýsý nasýldýr,
bilir misiniz?
Siz hiç sevgi açlýðý çektiniz mi?
Akranlarýnýz okula annelerinin yanlarýna
koyduðu kekleri yerken,
onlarý delice kýskanmanýn ne olduðunu bilir misiniz?
Nereden bilebilirsiniz ki?
Yatakhanede gecenin tam orta yerinde,
ana kucaðýnýn yoksulluðunu,
ya da baba ocaðýnýn yokluðunu...
Bilemezsiniz!
Oysa ki ben,
çok iyi bilirim,
bayram þekerlerinin rengini,
çikolata kokan o bayram sabahlarýnda,
o kahrolasý acýyý ve
sessizlikle bezenmiþ çaresizliði...
Ben çok iyi bilirim.
Ben çok iyi bilirim.
Ben çok iyi bilirim.
Tüm hayata bu demir karyola ile baðlanýrým,
tutkularým camdan sýzarak içimi donduran KASIM ayýnýn ayazýdýr.
Noel babayý da sevmiyorum artýk,
Ben oyuncak falan istemiyorum,
ben kumandalý arabalarý da istemiyorum,
duyuyor musun beni Noel Amca?
Bana anneciðimden,
babacýðýmdan tek bir harf getir,
yalvarýrým.
Geri al, benden,
baþucuma býraktýðýn tüm oyuncaklarý
ve getirdiðin ne varsa...
Ah bir sýcak bir yuvam olsa,
ben de oynasam,
diðer çocuklar gibi,
evimizin arka balkonunda,
defterime ev resimleri çizsem,
yanýna da anne ve baba,
orta yerine ben kurulsam,
ah þöyle doya doya,
resimlerle de olsa!
özencimi alsam...
Nilgün Çakýcý/Bursa