Şair

ve ben hüzünlerin kalemi olmuþtum
neydi bu elime yüzüme bulaþan mürekkep karasý
yoksa yýllarýn yollarýnda yürürken zaman hüznümü yar biçti bana

yaralý bir kalbi taþýr yorgun bedenim
anlamaz yaralarýmý açan nedir halim

görmüyor kömür gözlerimde sürmeler ona
duymuyor þu dilimden dökülen dua ona
kirpiklerden sel olup sýzan yaðmurlar ona
nasýl bir kalp ondaki mil sokuyor canýma

ey hüzünlerimin sebebi
yaratandan damý korkmazsýn
öyle sille tokat duygularýmý okþarsýn

sözlerin ateþ saçýyor, yanan yüreðim
gözlerine baksam eriyor içim
soðuyor öfkem diniyor ýstýrabým

bir yudum su gibi kuruyan dudaklarýma deyse dudaklarýn
içerim kanmam zehir þerbet gelir
ruhum teslim zaten kollarýnda ölmeye

ne murattýr ki þu fani dünyada
duysaydý kulaklarým dilinden þiir
ben de böyle olmazdým hüzünlerden dem vuran þair


Sosyal Medyada Paylaşın: