SEN SEN SEN HEP SENÝ TEKRARLADIM ÝÞTE BU ÞÝÝRDE...
þimdi devirip gözlerimi mevsimlere
yaprak dökmek geldi aklýma
uykularýmýn avuçlarýnda bahardan kalma hatýralar
takvimlerin isyanýna aldýrmadan kasýmlara saldým hasreti
ve oda dolusu bir özlem biriktirdim sana verilmelik
ve hiç kurutmadým vita kutusundaki begonyalarý ve o eski resimleri
akarken zaman gözlerimden…
içimden akýp giden bir nehir oldun sen hiç tükenmeyen
bir çaðlayanýn sesinde
yada bir saka kuþunun nefesinde
köpük köpük bembeyazdýn hep sen
þimdi bir yanýmda senli þarkýlar
bir yanýmda senden kalan bahar kokusu
ve dýþarýda garip bir sonbahar içimde sen
**
yokluðunda açmýyorum artýk pencereleri daðýlmasýn diye kokun
her nefeste seni çekiyorum nem sinmiþ duvarda dururken hayalin
her þeyde sen varken duman dumandýn iþte sen gözlerimde
buram buram tütüyordun içimde yangýn yeri bir sevda
bulutlu havalarý da sevdim seni daha iyi düþünmek için
senin için þimdi yaðmurlarý da biriktiriyorum biliyor musun …
gözlerimdeki en sevdiðin begonyalarý yeþertmek adýna
ve inadýna sonbahara kafa tutuyorum
dilimde eski nisanlardan kalma çýðlýklar
basýp gidiyorum az evvel yürüdüðümüz gazel düþmüþ yollardan
paslý posta kutularýna bakmaya korkarak yürüyorum
biliyorum birazdan ilk kar düþecek ellerime
þimdiden çok üþüyorum kýþ çökmeden yine sen geldin aklýma
ben kardan adam oldum hep bu sonbaharlarda düþlerken seni
kar kadar beyaz takvim kadar soðuktu iþte kasým
bir pazar sabahýydý ve düþledim iþte seni yine yeniden
tekrar tekar kat kat katmerleþirken bir ton özlemdin iþte seni