Bizler,sevda yüklü insanlardýk
derviþ hassasiyetinde akardýk zamandan geleceðe
gökyüzüne baktýðýmýzda gülüþlerimize yaðmurlar eþlik ederdi
boþluklarýmýz tebessümlerimizle dolardý
ne zaman bir cenâze ,bir toy görsek,
tek yürek olurduk aðýt ve sevinçlerimizde…
fakir,zengin,ölen,aðlayan biz olurduk ortak ülküde
geceleri özümüzle hesaplaþýr ,seccâdeler ýslatýrdýk sabahlara dek
kendimizle hemhâl olur,deðiþirdik evrenle birlikte
bazý zamanlar,karlar üþürken gecenin ayazýnda,
maviden lâciverde dönse de umutlarýmýz,
iþten baþka þeylere de çokça vakit ayýrýrdýk
karalarý baðlayan analarýmýza koþardýk sýcacýk kucak özlemiyle
bir yumruk gelip çöreklense de boðazýmýza,yoksulluðumuza aðlamazdýk
sabahýn ýþýmasýyla birlikte sabana koþardýk kendimizi öküz yerine
idare lâmbasýnýn ýþýðýnda Elif Ba okur yoksulluða gülümserdik
tarhanaya sallarken tahta kaþýklarýmýzý,
görünmeyen mutluluk ve yorgunluk sarardý yüreklerimizi
…………..olduðumuz yerde uyuklarken…
þimdi bakýyorum da;
gönül tellerini okþayýcý birkaç kelime esirgenir olmuþ
“ben” merkezli bir hayât tarzý hâkim olmuþ ruhlarýmýza
ne çok uzaklaþmýþýz ilkeli yaþamaktan
ne çok ihmâl etmiþiz karþýlýksýz sevmeyi
mukavvadan insan müsveddeleri kaplamýþ her yaný
sokaklarda kartpostal renkler
ve
bir karanlýk içinde döne döne ruhlarýný yiyenler
çýðlýklar …
gözyaþlarý…
öfke…kan…kin
yozlaþmýþ bir dünyanýn yankýsý bu gök kubbedeki…
ateþ böceklerinin pýrýltýsý kaybolmuþ bu insanlarýn gözlerinde
ne çok ihmâl etmiþiz insanî yanlarýmýzý,deðil mi..?
Ama ben gene de ümitvarým,
Ýnancýn var olduðu her yerde mavi baharlar her daim filizlenmeye hazýr,bekler,diyorum
yeter ki gülümsemeyi unutmayalým karþýmýzdakine..