Yoksun, yoksun hala…
zordayým ama zorlamayacaðým asla!
ilmiði kaçýyor sevgimin/ aþkýmýn
sökülüyor ben azaplarda kaldýkça…
çehremi dolduruyor hüzün aynalarda
umutlarým kara zindanlara atýlýyor
ýþýksýz bir baþýna aðlamalarda…
darlanýyor içim, efkarlanýyor baþým,
kayýp bir kenti andýrýyor þimdilerde gözlerin
kaybettikçe her geçen gün be gün
dayanýlmaz oluyor, kanatýyor,parçalanýyor kalbim
en küçük yapý taþlarýna kadar…
anlasana;
pahabiçilmez olurdu sarýlmamýz,
iki bedenden bir ahenk oluþturabilirdik
iki ters bir düz bile olsa örgü son bulabilirdi
ne çorak bir kalp ne de sulak gözler bana göre deðildi
yoksun, belki hep yok olacaksýn
inan çok zordayým ama zorlamayacaðým asla!
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.