Ellerini baþýna koymuþ öylece oturuyordu yalnýzlýk Puslu yüreðini yansýtan pencerenin kenarýnda Issýz þehrin sakin kalabalýðý aydýnlanýyordu ýþýk ýþýk Ne kadar da karanlýk kokuyordu aslýnda
Dizlerini göðsüne dayamýþ biçare duruyordu yalnýzlýk Sarýlacak kimse kalmamýþtý boynuna Yaðmur erken gelecek kýþý haykýrýyordu ýslýk ýslýk Üþümek vardý yine bu sonbaharda
Payýna düþen dilsiz sözleri sessizce haykýrýyordu yalnýzlýk Öyle ya bazý þeyler mühürlüydü dudaklarýnda Avazý çýktýðý kadar susmak kalmýþtý çýðlýk çýðlýk Gerek var mýydý düðümlü dilleri açmaya
Gözlerinden düþen kor damlalarý bilinçsizce siliyordu yalnýzlýk Virane ruhuna saplý býçaklarý görüyordu suretinin enkazýnda Dokunsalar susardý belki aðlamak yerine yazýk yazýk Yine tek çare lanet etmek oluyordu o sol yanýndaki boþluða
Sosyal Medyada Paylaşın:
BaharBahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.