Çocukluðumdan hatýra kalmýþ þiþe kesiklerinin acý veren dokusu,
Bir ilkbahar sabahýnýn dününe söven korkusu eþliðinde yaðýyor sanki þimdi.
Eski bir þeyler okuyorum bulutlarýn küskünlüðünde:
Yitik, kýrýk, dökük...
Paslanmýþ demirlerin ardýndaki günlerden çýkýp geliyor anýlar
Bir de yarýna sakladýðým nesli tükenmiþ sancýlar..