Dökülürken birbiri ardýna, Sararan yapraklar. Ömrümü hatýrlatýr hep, Her geçen gün kayýp demekmiþ. Dikilen bir fidanýn aðaca dönüþmesi, Sonra kuruyup her baharda , Yeniden yeþermesi tabiatýn kanunu. Doða ananýn var olan sevgisi bu. Bizlerde öyleyiz. Sevgiden mahrum ve yoksun Ne kadar yaþanabilir ki, Merak ediyorum .
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.