Kalbimi aðýr yaralý býrakýp gidiþin. Keþke diyorum, keþke öldürseydin. Çünkü, öldürseydin her aklýma geliþinde baþýmdan aþaðý kaynar sular dökülmüþcesine yanmayacaktým. Sen giderken sustum, bekledim. Belki dedim belki döner. Ama arkana dahi bakmadýn.Ayak seslerin beynimi kemiren çýðlýklar gibi yankýlanýyordu beynimde. Ýlerdeydi adýmlarýn hep ilerde. Attýgýn her adýmda hayallerim biraz daha yýklýyordu üstüme. Üstüne kalbimin kýrýklarý. Nasýl altýndan kalkacaðýmý bilmediðim bu enkazdan çýkmak zorundaydým ama nasýl ? Belki dedim, baþarýrým. En yakýn arkadaþým olmuþtu ’belki’ler.
"Dön" dedim herþeye raðmen, sensiz her geçen saniye kan kaybeden bu yara’nýn kanamasýný dindir.
Ve gözlerime bak , çaresiz ve titrek bir ses tonuyla ’Piþmaným’ dediðim zaman son ver bu cezaya.’Sonum olma, SON’um ol’
Uyuya kalmýþým, daha doðrusu sýzmýþým. Ayýldýðýmda kokunu hissettim salonda, fark ettim döndüðünü. Karþýmda ki resim yoktu. Koþar adýmlarla yatak odasýna fýrladým. Ve karþýmda sen, yüzümde þapþal bir tebessüm. Kýyamadým uyandýrmaya her zaman ki gibi. Sonra masamý toplarken gece yazdýklarýmýn altýnda bir not senin yazýndý bu. Okudum; ’ Hem SON’un hem SOL’un olmak için döndüm’...
Hidayet YILMAZ
4 Þubat 2012 Gece 04:15
Sosyal Medyada Paylaşın:
HidayetYILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.