Her hazan mevsiminde Ýçimi bir hüzün kaplar. Dökülmüþ ölü yapraklarýn rüzgârla dansý, Bir yandan aðaçlarýn terk edilmiþ kuru dallarý. Tüm çiçekler solmuþ birer birer, Doða tümüyle küsmüþ insanoðluna. Toprak, dökülmüþ yapraklarla Halý misali döþenmiþ. Garip kuþlar yemek ve yuva arayýþý içinde Bir o yana uçuþuyor Bir bu yana. Çisil çisil yaðan yaðmur Küskün doðayý avuturcasýna Bu hüzne eþlik ediyor. Günler o denli kýsa, Geceler bitmeyecek gibi. Ýnsanlar bile deðiþmiþ, Neþe yerini kedere terk etmiþ. Yerdeki yapraklar her adýmda Sanki inliyorlar çýkardýklarý hýþýrtýyla. Fýsýldýyorlar sanki Bekle ve sabret diyorlar , Sakýn hüzünlenme, biz böyle de mutluyuz, Doða ve biz inzivadayýz, Geçecek elbet bu günler. Ufak bir umut, bir yakarýþ, Bir yaþama sevinci gerek böyle zamanlarda Hüzün bulutlarýný daðýtmaya.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülüm Çamlısoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.