Nefret ettim hayallerimden. Belki sadece senle ilgili olduðu için Belki de olmayacaðý içindir. Kim bilir neden böyle oldum ben? Aslýnda nefret adetim deðildir, Ama iþte olmayacak hayallerim beni nefrete sürükledi.
Benden nefret ediyormuþsun gibi hissettim, Sana birinin dokunduðunda. Belki gidiþini hafýzama kaydettim, Ondan böyle nefretle doluyum.
Acýlarýma nefret karýþtý. Herkese ve her þeye sitem ediyordum. Acýlarým beni kötüye vuruyordu, Öldürüyordu içten içe... Ölüyordum kendi içimde, Gömülüyordum mezarýn içine.
Tahammül edemiyordum bu acýlara, Derisini yüzmek istiyordum. Ama bir þey engel oluyordu. O engel de vuslattý. Ve aþýklar yalnýz kalmaya mahkumdu. Ve de kibirleri aþklarýný yok ediyordu.
Öfkesiyle doðup, Yaþayýp, Ölüyordu insan.
Ýnsan acýlarýna alýþýrdý. Peki ya nefret duygusuna? Ýçini kemirir dururdu o nefret, Yavaþ yavaþ acý çektirip öldürürdü.
"Nefret varsa ölümde vardýr." Sosyal Medyada Paylaşın:
baris78 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.