Önce eylül seslendi, Nisan yaðmuru eþliðinde. Yaz çocuðunu emzirdi mavi’de, O tuzlu ve berrak suyuyla kýyýlarýnda. Bir kýr kahvesi takýlýyor gözlerime ötede, Masum ve sakin son nefesine kadar. Eylül’ü izliyor, Kendisi gibi yaþlý çýnara dayanarak. Sýkýlýp az sonra yürüyor, Bozuk baðdan elma koparýyor eylüle. Yanaklarýna benzeyen kýrmýzý tebessümle, Baþýnda Gri’msi ayaz kirlice durur. Buzlu yollarýna ve havaya inat, Ýçi alev alev yanar eylül’ün. Ama kimse farkýna varmaz bu ateþin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.