Özlenen bir baharsýn Gül yapraðýnda çiðken, Kirpiklerinden kýraðý dökülür... Dona kalýrsa bakýþlar, Her yeni cemrede unutulur kýþlar... Bir tek sen kazýnýrsýn hafýzalarda...
Uçurumdayým, dönüyor baþým Bende tufan yeriyken özlemek Ne haddine sarhoþluk senin? Kim düþünür seni, kim üzülür? Benim kadar. Masumca yýkýlýr duygular, Tenini koklamýþsa bahar Hazan yapraklarý kururken, Bitersin sessizce...
Avutmaz beni yokluðun Kaybetmiþ tükeniþler de umut, Son bekleyiþ olur Sahipsiz mezarlarda Okunur sanma fatihâlar Kimsesizlik kol gezerken. Bozulmaz büyü muskalarla Azalmaz üflemekle acýlar.
Geçip giden sevdalara inat Karlar yaðar üstüne, Erir saçaklarda buzullar, Hangi göz deðmiþse tene, Bahtýndýr kalýr her dem. Taze yaradýr gün kanar Üþütürsün, seninle üþür kainat...
Sallanan bir koltukta, Bildiðini okur zaman Kaybettiysen bir ladesle, Borçludur sana yaþam. Musalla da yatarken sen... Üþümek bile seninle güzel... Sosyal Medyada Paylaşın:
Fedai Güven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.