Biz arka mahalledeki çocuklar gibiydik, Aþkla oyun oynuyorduk. Ve bu oyunun bir kazaný bir de kaybedeni vardý. Kaybeden bendim. Ama benim kaybettiðim çok þey vardý; Sen ve gözyaþlarým.... Kazananda sendin. Ama senin kazandýðýn çok þey vardý; Bir kalp ve bir aþýk....
Biz arka mahalledeki kahvede oturan abiler gibiydik, O kadar çaresiz bir o kadar da umutsuzduk. Onlar iþsizlikten biz ise aþktan... Ve biz kendi kuyumuzun içinde kapalý kalacaktýk bir kaç gün. O zamana kadar umutlar yeþeriverdi herhalde.
Biz arka mahalledeki kaldýrým taþlarý gibiydik, Üstümüzden geçen o kadar çok söz vardý ki Kendimizi bile onlara çiðnettiriyor idik.
Biz arka mahalledeki her þey ve herkes’dik neredeyse. Ve biz boþ býraktýðýmýz cümleleri onlarla doldurmaya çalýþýyorduk. Ta ki aþkýn bir oyun olmadýðýný anlayana dek!
’Sebepsizce giden kiþi sadece senin umutlarýný öldürür.’
- Barýþ Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
baris78 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.