ŞEHR-İ İSTANBUL

Ben Ýstanbul’u nazlý bir çocuða benzetirim;
Yaramaz, kýrýlgan,
Ulaþýlmaz ve neþeli;
Bazen de hüzünlü.
Ne zaman küsse insanýna;
Güneþini bulutlar arkasýna saklar.
O denli yýpranmýþ ki þehr-i Ýstanbul…
Hani küskünlüðü de uzun sürer.
Bir sabah kalkar ve bakarsýn ki
Pýrýl pýrýl bir gökyüzü
Ve güneþ göz kýrpýyor çapkýn çapkýn gökyüzünde.
Demek ki caný böyle istedi…
Ýnsanlar mutlu, çocuklar þen;
Ama yarýn ne olacak bilinmez,
Aslýnda insanlarý da bu þehrin kýymetini pek bilmez.
Yollar derbeder,
Trafik de insaný öyle bir periþan eder ki;
Sorma gitsin.
Bazen gökyüzü kükrer,
Yeter artýk der,
Siz bana fazlasýnýz, taþýyorsunuz,
Beni benden ediyorsunuz.
Kararýr gökyüzü aniden ve þimþekler çakar.
Ýstanbul yorgun,
Ýstanbul yaþlý;
Ýçindeki öfkeyi boþaltýr ve haykýrýr;
Buna raðmen kopamaz insan bu þehirden.
Öylesine güzel, öylesine davetkâr,
Ama yeþili az, ama denizi kirli…
Varsýn olsun,
Duramaz müptelasý baþka yerlerde.
Öylesine cývýl cývýl;
Öte yandan öylesine kalabalýk.
Boðazý, camileri, tarihi eserleri;
Diðer tarafta yeþilini yitirmiþ bir beton yýðýný hasýl olmuþ.
Ýkilemler bu þehirde yaþanýr,
Güzel ve huysuz;
Ýhtiþamlý ama yorgun,
Gururlu ve acý dolu…
Kocaman ama bazen bir çocuk,
Seni seviyorum þehr-i Ýstanbul.

Sosyal Medyada Paylaşın: