Ç İ R K İ N İ M ! . . .

Dokuz ay rahim diye yüreðimde barýnýp,
Efsunlarla doðmuþsun ey sevdamýn kadýný.
Sen doðunca hattatlar nazarlardan erinip,
“Çirkin” diye yazmýþlar kimliðine adýný.


Üç aylýk bebecikken gýdýðýna yanaþtým,
Sultaný andýrýrdýn saltanat kundaðýnla.
Evvel zaman içinde kurbaðaya dönüþtüm,
Öpsen uyanacaðým imanlý dudaðýnla!


Bir yaþýnda göz ucun, gözüme kýrptý diye,
Gönlünün sarayýna hünkâr oldum sanmýþtým.
Sütünü emzirirken alnýndan öptü diye,
Göðsünde uyuduðun annenden kýskanmýþtým.


Üç yaþýnda yeþerdin, yedisinde boy verdin,
Sensizlik hasadýnda boy vermezken ekinim.
Gülüþünden gebedir, bülbüllere soy verdin
Gözlerin Hüma kuþu, kime çektin Çirkinim?


On dördünde aþkýnla meczup düþtü bu yürek,
On beþinde düþürdün mecnunlar meydanýna.
Çalab’ýma yalvardým yüz görümlük diyerek,
Karun’un hazinesi asýlsýn gerdanýna.


Topuðunun altýna, duvaðýnýn teline,
Ýsmini yazdýracak yeni yetme gelinler.
Entari niyetine çuval tak da beline,
Kýskançlýktan çatlasýn Prenses Karolinler!


Yorgan diye üstüme örter misin ben’ini,
Þu gariban baþýmý dizlerine sürünce?
Balçýkla sývayayým o mübarek tenini,
Gücenmesin sevdiðim Güneþ seni görünce!


Say ki Kamber’den çaldým Arzu kýzýn resmini,
Say ki Yusuf’a döndüm Züleyha kuyusunda.
Gözyaþýmla kazýrým bulutlara ismini,
Tonyukuk oluversem Yenisey kýyýsýnda.


Sonsuzluk nakkaþlarý seni iþler daneme,
Kâbe’min örtüsünden yaþmaðýnda nakýþýn.
Gözbebeðin kýyamet kopartacak sineme,
Fatýma tül Zehra’dan miras kalmýþ bakýþýn.


Saçlarýn merdivendir Güneþ’e týrmandýðým,
Kirpiklerin sazýma mýzrap diye tutunsun.
Bin yýldýr kaþlarýna ýrgat diye konduðum,
Derdiyok gurbetinde Zülfüsiyah Hatun’sun.


Velican’a can olup, nâme yazsam Metris’ten,
Hücreler kâðýt olsa, parmaklýklar kalemim.
Bana neymiþ Anna’dan, bana ne Beatris’ten,
Benim adým Kürþad’sa; Konçuy benim âlemim!


Sen ki Ferhad’a Þirin, Nazýmlara Piraye,
Sen ki Tahir’e Zühre, Cemillere Büseyne.
Sen ki Yavuz Sultan’ýn kapýsýnda cariye,
Leyla diye üflenmiþ Ýmam-ý Hüseyin’e.


Sen Ay Haným oldukça, ben Urungu kesilsem,
Asena bakýþlarda yaþatsan Bogaç’ýmý.
Saçýný urgan bilip Mansur gibi asýlsam,
Gönlünün mabedine kursam daraðacýmý.


Dað, daðlýðýndan aciz; bakýndýkça omzuna,
Yapraðý kýskandýrýr gözlerinin yeþili.
Beþ bin yýldýr Helenler pusu kurar gamzene,
Yanaþmandýr kapýnda Truva’nýn Aþil’i.


Sen ki Hüsnü Bala’sýn, kalbindeki Ruþense,
Kaya Kýz’ýn rüyasý del ederken Ahmet’i.
Sultanlar yürüyorken baþ eðmek edeptense,
Eðilsin Afroditler!.. Eðilsin Nefretiti!..


Kibrit kutusu kadar tabutlara sýðarmýþ,
Ayaðýnýn ucuna yüzünü sürmeyenler.
Deli Dumrul deliymiþ, Saðýr Sultan saðýrmýþ,
Veysel’e kör diyorlar kalp gözü görmeyenler.


Kýrk akçe etmiyorken kýrk devran melikesi,
Dudaðýn mücevherdir âþýk adlý sarrafta.
Romeo’nun boynuna Julyet’inin lekesi,
Bana seni sorsunlar, sorgucular Araf’ta!


Ýbriðinden bir damla su dilenen karýnca,
Kül kadar küfesiyle su taþýr okyanusa.
Deli gönül Taptuð’un dergâhýna varýnca,
Balým Sultan olursun içimdeki Yunus’a…


Sen ki; Mesim’e Eprüz, Necip’e Telli Senem,
Keloðlan’ýn kalbini Cankýz’a çalacaksýn.
Sen ki; Garip aþklarýn aynasýnda Þahsenem,
Malkoçoðlu görünsem Aybige olacaksýn.


Leyla’nýn aþký ile yanarken içi Kays’ýn,
Götür beni sevdiðim; Selenge’ye, Tuna’ya.
Sen ki Ömer’e Zeynep, Manas’a Kanýkay’sýn,
Gevher diye yollanmýþ Hazreti Mevlana’ya.


Atmýþ bin taþ taþýrým kinimin Mina’sýna,
Bilal’in gözlerinde recmedilsin Ümeyye.
Abdestin bismillahtýr þehadet kýnasýna,
Ey þehadet þerbeti içip giden Sümeyye.


Sen ki Terken Hatun’sun Melikþahî mührüme,
Tanrýkut Oðuz Han’a Ulu Haným Göksel’sin
Karanlýk gecelerde doðacaksýn þehrime;
Diz çök hele sevdiðim, ay omzundan yükselsin.


Kirpiðin yelkovansa, zaman seninle dursun,
Kaybolmuþ akrebinin sapaðýnda ben varým.
Bir sabah gül yüzünü yýkama ne olursun!
Kaþýna baðdaþ kurdum, çapaðýnda ben varým.


Kâinatla ruhunu etseler mukayese,
Rest çeker gözyaþlarýn Sakarya Irmaðý’na.
Ayaðýnýn tozundan týrmansam Erciyes’e,
Yüzük diye takýlsam þahadet parmaðýna.


Sen ki Emir’e Sümbül, Varaka’ya Gülþah’sýn,
Bakýþýn çýkmaz sokak, kaybolsam sokaðýnda.
Ey dikeni olduðum nazarýmda gül þahsýn,
Kýyamet üflenirken can versem þakaðýnda.


Sen ki Âþýk Emrah’ý abdal eden Selvihan,
Asuman aðacýnýn Zeycan adlý dalýsýn.
Malazgirt dönüþünde diz vururken Alparslan,
Selçuklu çadýrýnýn Selcen’i olmalýsýn!


Roma’ya Düþes olsan andýrýrým Neron’u,
Sen ki Mahmut’a Elif, Bayram’a Güldâne’sin.
Kýyamazsýn Çirkinim, soðuksa Eminönü,
Açýver kollarýný güvercinler tünesin.


Kader, ekmek banýnca düþlerimin kanýna,
Neyleyim bedenimi þah etseler Babil’e.
Sen uçmaða varýrken, uçam diye yanýna,
Kanadýndan tutunup yalvarsam ebabil’e.


Kaderimiz yazýlmýþ; ayýn’la, kaf’la, þýn’la,
Kalu Bela’dan baðlý göbeðim göbeðine.
Musallam koynundadýr yýkarsýn gözyaþýnla,
Kefen diye sar beni gözünün bebeðine.


Sen ki kara yazýnla kapkaranlýk gecede,
Kara karýncacýðýn kaþýndaki siðilsin!
Cüceler cücesisin cürmün ne ki hecede!
Rabbimin huzurunda nokta bile deðilsin!


Neyleyim sevdiceðim pirim bâdeyi kesti,
Kalbinin kýblesini tavaf ettim huzurla.
Hançerî’miz Hazar’dan almýþ ise abdesti,
Davran hele sevdiðim, seccademi hazýrla!


#Hançerî | 2012

Anadolu’da nazardan erinip güzellere ÇÝRKÝN demek adettir.
Bu baðlamda yaþanmýþ veya efsaneleþmiþ isimlerin adýný tapþýrarak
hazýrlanan ÇÝRKÝNÝM adlý destanýn bir özetidir...
Sosyal Medyada Paylaşın: