Þiir ayyuka çýkar bazen
harf harf ulurken kaldýrým taþlarý gri gökyüzüne
sonunu kestiremediðin bir sayfanýn dibine doðru inerken
parmak izlerinde yanma hissiyle
bir boþluða düþer gibi
umut ararsýn sonbaharýn çýplak baldýrlarýnda
dokunduðunsa sadece irkilen hüzünlerinin baþlangýcýdýr
sonuna gelmiþsindir aslýnda
gölgeler üþüþür
omuzlarýn çöker
yerçekimi kuvveti acýmasýzca iþkence eder ruhuna
kýsmi felçli bir zamaný barýndýran saçaklara dost beklersin
son sözlerini duymak istersin yaðmur damlalarýnýn
son sözlere razý
sessizce dinlersin
kör bir tarih atýlýr sayfanýn sað üst köþesine
bazen þiir ayyuka çýksa da baþlýðý silinir
tam da sayfanýn orta yerinde
izi kalmayan seviþmelersindir
silinirsin
Bir baþka lanetli tene dönüþür bedenin
genlerinde aþkýn hiçliðe asýlmýþ benzerlikleri
tükürüðünün tadýna bile benzersin
bir önce ki öyküde bir köle býrakmýþsýn gibi
ardýn da yarýmlýðýn
ardýn da küfürler ve nefret
ardýn da özlem
ardýn da bugün
güne dönememiþ kelimelersindir
silinirsin
tam da sayfanýn orta yerinde
o kokunun þah damarýna kan olmuþken
soðumuþ bir ceset gibi
dudaklarý morarmýþ
ýslaklýðýný yitirmiþ
duygularý çekilmiþ bir okyanus gibi
ýslýða dönüþen esintilerle bilinmeze sürüklenirsin
þiir ayyuka çýkan bir yalnýzlýktýr bazen
beklersin / izlersin / dinlersin
silinir gidersin...
.