HAYATA DAİR

Cehennem sýcaðý aþklarýn özlemiydi,
Yüreðimizi ayakta tutan.
Ödünç verilmiþti ömürler.
Kýyýsýndan toplayabildiðimiz,
Korunmasýz kalmýþ düþlerimizdi…

Çocuktuk doðruyu yaþarken,
Tutunamamýþtýk dallarýna.
Ya da kendimizi bildiðimizde,
Yasaklýydýk kýyýlara...

En çok annemizi mi sevmiþtik?
Yoksa
Karþýlýksýz sevilmiþliðimizi...
Sevmediðimiz þehirlerde,
Gölgeden dostlar edindik.
Ne simidin sýcaðýný bölüþebildik,
Ne þarabýn sarhoþluðunu...

Çekinmiþtik.
Maskesiz saatlerde tamý tamýna biz,
Dürüst olmak isterken, sahteydik.
Oysa sapýna kadar insan, sapýna kadar dost,
Sapýna kadar âþýk olmaktý niyetimiz.

Kimliklerimizi ne vakit yitirdik?
Bilemedik...
Yorgunduk,
Kanamazdýk ne mevsime,
Ne kirazýn her bahar tekrarlanan gülüþüne.

’Bitiþler baþlangýçtý’
Duymuþtuk bir yerlerden.
Teselli arayana belki de düþürüp uzaðýmýza
Türkü tadýnda söylemiþtik.
Dergi sayfalarýnda ki yüzlerde arayýp gülmeyi,
Kameraya poz verirken yarendik.

Tozsuz sahil kasabalarýnýn iyotlu dinginliðinde,
Samimi akþamüstleriydi içimize sýzan.
Gel-gitlerdik!
Kayýp ruhumuz,
Geçmiþinden kopup gelen
Mavi gözlü çocuk deðildik.
Küçüktü yüreklerimiz.
Kirli, beyaz martýlarýn çýðlýklarýnda
Hüzünlenip, titredik.
Aslýnda
Martýlarý da, yaþamý da çok sevmiþtik.

Seyrederken yakamozun aya nazýný
Gölgesiz söðütler gölgesinde
Bazen iki, bazen bir kiþi,
Kederliydik...
Benliðimizin ilkel kývrýmlarýnda kilitli
Miras neydi?
Havva anadan beri,
Saklanýr aklýn kuytusunda...
Cevapsýz, kelimesiz
Adlandýramadýðýmýz o yerde
Epeyce geveze,
Kendimizden sürgün, amaçsýzlýða terliydik.


Hazýr deðildik vedalara .
Gideceðimizi, gidenlerin ardýndan
Sezdik ansýzýn!
Korktuk gelen, gelecek tüm ayrýlýklardan,
Karanlýðýmýza sindik.

Güneþ geçer gözlerimizden, kamaþýrdý günler.
Biz, bitimsiz güzelliklerin çocuksuluðunda,
Tükeniþi oynayan ihtiyar öykülerdik.
Yine de,
Yine de yaþamayý, ölümüne sevdik.

Saadet YILDIRIM ÜNAL
Sosyal Medyada Paylaşın: