Bir þey diyecektim gözyaþlarýmý siper etmeyecektim pervasýzca... olanca yalnýzlýðýmýn derin sularýnda seni boðmayacaktým…
bir þey diyecektim rol kesmeyecektim dile pelesenk olmuþ sözleri bilmezdim kendi lisanýmca söyleyecekti dillerim
endiþeydi hissettiðim, endiþeliydim, belki endiþeye dairdi…
bunca yalanýn kalabalýðýnda sýð bir doðruydu belki de o da deðilse, doðruyu bulmaya dairdi çocukçaydý belki de ürkütmek istememiþtim oysa
bir þey diyecektim içtenlilikle, yüreklilikle zamandan bir an çalýp, geniþ zamanlar yaratmak istemiþtim ikimize…
bir þey diyecektim sözlerinin kalabalýðýnda uçtu gitti sözlerim sustu birden cümlelerim bunca sýð doðrunun arasýnda ben yalan oldum öyle derin bir yalan oldum ki deli rolü biçildi üzerime ben susar oldum öylece…
bir þey diyecektim baþlamadan bitti o hikaye öyle kendi kendine...
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
karveçay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.