sus.

Sus...
Kýmýldamadan öylece dursun kuytuda sözcükler.
Kýytýrýk aþkýn mecnuni asilliðinden yoksun kalsýn gözlerim.
Ormanlar yaðmurlarý gözlerinde hisetsin.
Öylece yetim kalsýn sahra.
Bitap olmuþ yaðmur bulutlarý sana sýðýnsýn.
Sus.


Depreþen acýlarýmýn fay hatlarýnda taze yalnýzlýk.
Dolup taþýyor özlem yüklenmiþ kervanlarým.
Dinlemeyi öðrenmiþ uslu bir ceylan ol þimdi.
Sus...
Büyülü dakilara bitmek bilmeyen sürhatte.
Süretinin gizemi kaçmasýn.
Periler kýsmanmasýn.
Sen sadece dinle.

Ýsminden bir azizlik içimlik ver
Badem gözlerinden aþkýn acý þerbetini ben içerim..
Düþman sanma
Sahipsiz kalmýþ riyakar ceketli bir çocuðum ezelde.
Gurbette kalmýþ masallarýn.
Razý olmuþ aþk bekçisiyim.


Dizine kadar batmýþ mýsralarýn sahibiyim
Oy !
Oy ki ne oy .
Dili çözülmemiþ bir þiirden seslenmek...
Gýrtlaða kadar acý veriyor.



Sus þimdi sen...
Hayta yürekli roman kapaklarýnda,periþanlýðýmýn gölgesi konuþsun.






VEYSEL DURMAZ.
Sosyal Medyada Paylaşın: