Bir kadýn ;
Dokunmaya dönüþüyordu belki de
acýyla
þuh bir þehirde dudaklarýný boyuyordu sokaklarýn ruh kýrgýnlýklarýyla
aþk kaldýrýmlarý tazeliyordu oysa ki sabaha doðru
gün tüm dostluklarý içiyordu meme uçlarýyla
ýslak bir çarþafa sarýlýp uyuyorken bazen
bazen kaçýp kurtulamadýðýnda öpüyordu cehennemini
o en çok sýr olmayý seviyordu
bir bedende iz býrakmýþ giderken
bir ruhu sonsuzluða asmýþ
içi boþ insansýz bir ülkeye demokrasiyi hediye etmiþ gibi
uzaklaþýyordu arkasýna bile bakmadan
ardýndan
her þair kendi þiirinde yanýlýyordu biraz
meydanlardan güvercinler ansýzýn havalandýðýnda
deniz kýyýsýna ulaþan bir dalga tuz tadýyla boynuna sarýldýðýnda
vapurlar mesailerini tamamladýðýnda
tren raylarý sustuðunda
çakýl taþlarý parlamadýðýnda
gecenin sessizliðinde
ciðerlerinden nikotini gökyüzüne özgür býraktýðýnda
ayaklarý çýplakken
üþüdüðünde
her þiir biraz ona yanýlýyordu
bütün periler kurþuna diziliyordu biraz
kelebek ölülerinin arasýndan geçerken düþünceler
yeni bir sayfada öldürüyordu kaldýrýmlarý
tüm katiller masumdu o anlarda
tüm cinayetler sonsuzluða mülteciydi
sözlerinin içine kusa kusa beyaz bir sayfaya tebessüm ediyordu
on farklý ölüye dönüþtüðünde, on ayrý filmin tek bir tekrarý
her dokunduðu tende eriyen bir buzul kütlesi gibiydi
seviþtikçe soðuk sulara karýþýyordu
içinde aþk hüzünlerinin tabiatý
her þair biraz onun yapraðý
her þiir biraz ona sonbahar bakýyordu
Bir adam ;
Savaþtan yeni çýkmýþ bir þehrin yýkýk duvarlarý gibi bakýyordu
ruhunda binlerce fosil kelime yatýyordu
gölge ustasýydý
dokunmaktan korkuyordu belki de zamansýzlýða
müziðe saðýr seviþiyordu
dudaklarý þair mezarlýðý kadar inançlýydý
duasýz bir ýslaklýkla besliyordu her þiirin kemiklerini
yaþama sorduðu tüm sorularýn cevabýný almýþ gibiydi
avuçlarýnda masallarýn nasýrlý haritasý
gerçeðiyle yüzleþiyordu
kýrýk aynalarýn arasýnda kaybolan þehvet alfabesinde bir harf gibiydi
her þiir biraz ona susuyordu
her þair biraz ona kibirli
göbek taþýna mahkûm kelimelerle terliyordu
yeni her sayfada ölen aþklarý okudukça
alçakgönüllülüðü öldüren orospuluklarý taklit eden
makyajsýz ve kadrajsýz palyaçolara aðlýyordu
çorabý kaçmýþ bir dünyanýn dýþýnda tutunuyordu belki de duygulara
her nefes biraz onun terkettiði yatak odasý karanlýðý
her ses bugün onun unuttuðu bir dildi
hala o dallara tutunmuþ bekleyen çocuðun
direnen hikayesindeydi gözleri belki de
ben gökyüzüyüm diyordu ...
.