eksiðim, sazýmdan bir teli çalmýþlar eksik çalýyor müziðim…
hüzün, mum olup yanan gençliðim yanarak tükendikçe hüzünle parlýyor yüreðim…
yaðmurun dilinden konuþuyor sürekli gözlerim, titriyor içimde bir serçe ürkek, mahsun ,þaþkýn
çaresizim, bedbahtým sustu duygularým, ses gelmiyor içerden; inanç diyorum saklanýyor güven diyorum sýrtýný dönüyor yönümü bana hiç göstermiyorlar;
vurulmuþlardý zaten evvelden sað kalanlar, yaralý kalanlar kývranýp durmuþtu içimde uzun yýllar belli ki býktýlar gömdüler kendilerini ve sustular…
günlerim de talan olmuþ, ziyan olmuþ bir an önce yarýnlarý dünlere yýðmaya o son güne varmaya hevesim artýyor
bugünlerde boþum içimdeki hiçbir kuvvet baskýn gelmiyor, haydi demiyor ne hissettiðim belli, ne de ne istediðim bir de gözlerim zamanlý zamansýz iþte yaðmurumsu konuþuyor ...
anlayacaðýn Tanrým üzeri defalarca yazýlýp çizilmiþ en sonunda silinmiþ boþ bir kaðýt kadar boþum bugünlerde...
buruþturup atmakta, üzerine edebiyat yapmakta senin ellerinde Tanrým!
ya sönsün ýþýklar hepten ya da en azýndan umutlanacaðým bir ateþböceði koyuver yüreðime...
lütfen Tanrým...
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
karveçay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.