Yar

../

Yar dediðin bir nehir olmalý içinde, bir ýrmak,
Gürül gürül akan bir Kýzýlýrmak...
Söndürmeli geçmiþin yangýnlarýný,
Alevler içinde yanan kalbine doðru usul usul ve derinden akarak.
Sonra narin bir çið tanesi olmalý,
Düþmeli damla damla sevdanýn tam ortasýna, ama mertçe,
Sabahýn alacakaranlýðýna karýþarak.
Ve ilk doðduðu günkü gibi tertemiz,
Uzanmalý kollarýna savunmasýz, çýrýlçýplak, dürüstçe.
Yar dediðin piþmeli an be an aþk ile,
Buhar olup karýþmalý esen lodosa, poyraza, karayele...
Zamansýz açan nadide bir çiçek gibi okþamalý ruhunu, tenini,
Gönül gözüyle görmeli insan Yar’inin,
Her dem tomur tomur çiçeklenmesini.
Yanýnda da olsa Yar, uzaðýnda da...
Özlemlerle büyümeli ruhunu saran sevda.
Bir ömür verebilmelisin eðer ki Yar diyorsan,
O’nun içten tek bir bakýþýna...
O’nun kollarýnda unutabilmelisin derdi, tasayý., gamý..
Yar dediðin seni tamamlamalý...
Bir Yar’dan aþaðý düþersen eðer günün birinde,
Yar seni yine Yar’ýna çýkaran olmalý
Tüm umutlar tükendiðinde...

Heidenheim, 11. Ekim 2012
Sosyal Medyada Paylaşın: