Tek Yakın

aklýmda kalan son yaðmasýydýn sabahýn
içimin ölçüsüz üþüþmelerinde
hayata bakýþlarýna
güler yüzlü diri bir yýkýlmak
bu kavganýn sonuncu lakabý
gecesinde her vedalaþmadan yaþananýn
ve yorgunluk da sokaða düþtü sonunda
ardýndan kaldýrýmlarý yastýk yapýnca
kendi kendime konuþmalarýma
buðusunu unutur gibi olur gözleri unutmanýn
nerde ne varsa çýkar ortaya
yerini hiçbir þey tutamaz gündelik acýlarýn
ölmeye kiraya çýkar anlam
soðuk ve sisli bir boþluða yedeklenir ömrüm
kýþ evleri kahýrlarýndan utanýrlar
ellerime hoh derken aðlayýþlý gelir aðaçlar
tutunmanýn kokususun sen
bitiþsiz bitiþlerin yankýsý
dirençli anýlardaki tek yakýn gölge...

ayrýlýðýna sahip çýkmak adýna
kendimi sakýnmak istemiyorum
haksýzlýða uðramýþ hiçbir uzaklýktan
olur da piþmanca gelirse mevsimler diye
pastel öyküler biriktiriyorum
illa ki kýt kanaat gülüþlerinden
iki konuþma arasýna sýðmýyor özlem
yedi iklime de
ayrý kýtalar da olsa yeni acýlara
ama senin dudaðýnda iþte mim
onurlu yoksunluðumla dýþýndayým
sensiz bütün sözcüklerin
sensizliðin dýþýndaki adlarla
birbirimize kýyasýya yabancý
ve sana baktýðým anlar heder olmasýn diye
sana baktýðým her ana ayrý bir þarký buluyorum
son anýnadek içimdeki can alýcý yaðmurlarýn...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: